Anne Sehpası

Bugün itibariyle üç kişilik hayatımıza geçmiş bulunuyoruz. Annem dün evine döndü, ben de kendimi artık daha iyi hissettiğim için ne kadar erken yalnız kalırsak o kadar iyi olur diye düşündüm. Tabii ki hem kendi annem hem de ikinci annem dışarıdan yine destek verirler ama onun dışında yeni hayatımız asıl şimdi başlıyor.
(Burada bir ekleme yapmam lazım, yazılarımdan kimse sezaryeni savunduğumu düşünmesin. Ben birebir yaşadıklarımı yazıyorum. Mesela normal doğum olsaydı çok daha hızlı toparlanacaktım kesinlikle, eğri oturup doğru konuşmak lazım. Tamam başta sıkıntı çekmiyorsunuz (sancı açısından) ama ameliyatın toparlanması normal doğumda atılan dikişten bildiğim kadarıyla çok daha uzun sürüyor. O yüzden de en azından evdeki işler için yardıma ihtiyaç oluyor bir süre. Ki daha önce yazdığım gibi ben neredeyse hiç ağrı çekmedim, eminim herkesin böyle olmuyordur. )

İki annem de sağ olsunlar evi toparlamakla kalmadılar; dolap, çekmece ne varsa boşaltıp yıkayıp yeniden yerleştirdiler. Annem son gördüğümde bütün konsolu indirmiş her şeyi yıkıyordu. Bana yardımcı olmak istediğini biliyorum ama onun yorulduğunu gördüğümde de ben üzülüyordum, neyse ki gece onu hiç kaldırmadım bende kaldığı süre boyunca da biraz dinleniyordu geceleri.

Neyse, onlar böyle evi toparlarken (özellikle gündüz ben biraz uyurken) benim köşe bucak sakladığım gümüşlerimi bulmuşlar. Bir güzel parlatıp bir de rahmetli anneannemin ördüğü dantel örtüyü kullanıp üzerine dizmişler. Anne sehpası oldu benim teak sehpam. 

Giyimde çok süslü hatta kokoş olmama rağmen evimde süsten hoşlanmıyorum. Ama bu seferlik onların da gönlü olsun diye sesimi çıkarmadım, bir müddet sonra kendi düzenime dönerim nasılsa :)